Habip Aydoğdu

Resim yapmanın sürecini seviyorum ben. Her yeni resmime başlarken bir bilinmeze doğru yola çıkıyorum. Hangi düşünce hangi forma bürünür, onu bilemiyorum. O an hissettiğim sevinçler, içimi yakan acılar; hangi simgelerde can bulur, bunu kestiremiyorum. Elbette bir düşünceden çıkıyorum yola. Yolda neler çıkar karşıma, onu da bilemiyorum. İşte bu bilinmezlik duygusuyla, sanki o tuvalin derinliklerinde saklı olan resmi gün ışığına çıkarmaya çalışırım. Aslında duygularım da ordadır, düşüncelerim de. Dünyanın herhangi bir yerinde yaşanan acının da izi vardır orada, mutluluğun da.
Ülkemizdeki ortam alışılmadık biçimde karanlık ve korkutucu. Hayat çok boyutlu ve gerçekten karmaşık. Bölgemiz coğrafyasında bir süredir olup bitenlere, yani çatışmalara, patlamalara etnik ve mezhebi kinlenmelere, gönderme yapan minik simgeler girmeye başladı resimlerime. Bu bazen kırmızı rengi öne çıkarıyor, bazen de kurban imgesini çağrıştıran simgelere dönüşüyor. Resimlerimde doğaçlamaya olabildiğince alan açmaya çalışıyorum. Disiplin dışı formlara, lekelere, çizgilere yöneliyorum. Resmetme eyleminin bir performans olduğunu, olabileceğini izleyiciye hissettirmeye çalışıyorum. Sanat benim dünyam, hayatım. Çalışamadığım zamanlar hayat benim için anlamsızlaşır ve kendimi hiç iyi hissetmem. Çizgilerle, renklerle örülü, simgelerle kurulu bu dünya izleyicinin de dünyası olabilir umuduyla yaşıyor ve bu inançla üretmeye çalışıyorum.