Güler Güçlü

Dünyanın neresinde olursak olalım gitgide birbirimize benzemeye başladık, fiziken birbirimizden kilometrelerce uzak olsak da, aynı görsellerden ve aynı bilgi akışından besleniyoruz. Dertlerimiz ve sevinçlerimiz algoritmalar tarafından belirleniyor ve bütün bunlara rağmen her birimiz kendimizi farklı ve özel hissediyoruz.
Bu dünyanın bir parçası olarak ben de, durağan ve beklemede olan figürler ile bireylerin ve dolayısıyla da toplumun çaresiz tektipleşmesine; gerek hükümetler yoluyla gerek sosyal medya, moda ya da kanun koyucular tarafından adeta kendisine gelen komutlar doğrultusunda yaşayan, bu bağlamda eylemlerinde karar verme yetkisine sahip olmayan, yönetilebilir insana değiniyorum.
Heykelleri, gri ve soğuk bir yapı malzemesi olan betonun inşa etmek anlamındaki kavramsal katkısıyla yapıyorum. Figürlerim cinsiyetsiz ve stabil. Cinsiyetsizler çünkü insana işaret etmek istiyorum direkt olarak insana; burada cinsiyetin ya da fiziksel farklılıkların getireceği anlam katmanlarını hiç istemiyorum. Onların gözleri ve düşüncelerini örten ya da yerini alan, uzuvları haline gelmiş kaba ve sert geometrik kütlelerle, doğasından uzaklaşmış, kendisiyle ve çevresiyle iletişim kuramayan günümüz insanını, günümüz yaşantısını, yapay doğamız olan kenti ve kentliyi, herhangi bir insan grubu, cinsiyet veya milliyet üzerinden değil tam anlamıyla saf insan vurgusuyla ele alıyorum.