Furkan Payas

Çağımızda bilim ve teknolojinin hızlı ilerleyişi, sanat arayışlarında yeni çözümlemelerin ve söylemlerin ortaya çıkmasını da hızlandırmıştır. Geçmişte sanatçıların doğal malzemeye bağlı kalan ve el işçiliğine dayanan sanat üretimlerinin yerini, bugün bilgisayar destekli sanal gerçekliklerle dijital modellemeler almaya başlamıştır. Bu yeni açılımlar sadece tasarım ve modellemeyle sınırlı kalmayıp aynı zamanda üretim, teknik ve malzemelerinin de önünü açmıştır. Giderek artan bu yoğun eğilim geleneksel sanat tanımının sınırlarını teknolojiyle birlikte büyük ölçüde genişletmiştir. Sanatçı, kimlik arayışlarının sanattaki yansımalarını ele alarak, araştırmacının kendi benliğine dair kimlik sorunsalını, gerçekleştirilen bireysel dijital heykel uygulamalarını geleneksel heykel süreciyle birleştirerek ortaya koymaktır. Sanatçı; bireysel olarak kendini yeniden inşa etmeye çabalayan öznenin durumunu gözler önüne seren, geçmiş, bugün ve gelecek arasında sıkışıp kalan bireyin yeni görünürlüğünü ve psikolojisini pasdiche-parodi-ironi üzerinden anlatmıştır. Teknolojik gelişimleri ve kuşak çatışmasını babaannesi üzerinden, çocuk psikolojisini hayvanlar üzerinden ilişkilendirmektedir. Sanatçı, insanın kalbinde bir çocuk büyüttüğüne inanarak eserlerine yansıtmaya çalışmış ve güzellik, kimlik, kadın cinsiyetine dair kültürel önyargı konularına çeşitli göndermelerde bulunmayı amaçlamıştır. Çalışmalarında, kendi çocukluğunda yaşadığı toplumu ve yaşayan bireylerini birer yapıt olarak görmekte ve gördüğü her nesne ve özneden kendi iç dünyasına, teknolojiye ve kendi heykel algısına dair çıkarımlarda bulunmaktadır. Çalışmalarını oluştururken, sanat eğitimi sürecinde eskizini yapmış olduğu mitolojik karakterleri, kendi yaşadığı toplumdan da bir birey olan babaannesinin eskizini çalışırken kendi yaşadığı, içinde bulunduğu toplumdan kopamayacağını, almış olduğu ve evrensel olarak kabul edilen eserlerle birlikte bütün yaşam çizgisi içinde karşılaştığı obje ve öznelerin nasıl birbiriyle bağlı olduğunu fark etmiştir. Sanatçı; sanatın, yaşamın geçmişten günümüze bir bütün olarak değerlendirilmesinin gerekliliği düşüncesi ile sanatçının, kendi sanat algısı ve toplum arasında bir köprü olduğunu fark etmesiyle çalışmasına devam etmiştir.