Eda Taşlı

Sanatçı için sanatı bir iletişim aracıdır. Bu iletişimi kurarken kullandığı dil ağaçtır. Sesi ise yaptığı heykellerin kendisidir. Eserlerinde masallar diyarından fırlamış karakterler sunsa da onlar aslında kafasındaki tiyatronun bir yansımasıdır. Bu karakterlerin hepsi zihnindeki evrenin birer parçasıdır. Tıpkı bizim yaşadığımız dünya gibi. Hayatta bizi derinden etkileyen bazı küçük ama özsel şeyler işlerinde trajikomik bir şekil alır. Bu hikayeler aynı konsepttedir; asla bulamayacağımız ideali kafamızda ararız. O hedefe asla ulaşamayacağımızı çok iyi bilerek.

Herman Hesse bir keresinde şöyle demiştir: “Size değeri olan ne söyleyebilirim ki... belki de çok fazla arayışta olduğunuzu söyleyebilirim, o kadar çok arıyorsunuz ki arayışınız aradığınızı bulmanızı zorlaştırıyor.” Sanatçının karakterleri, bu arayış ve bu amaç için sürekli bir yolculuktadır, öyle ki yolculuğun kendisi haline gelirler. Bu yüzden hep bavullarını alıp gitmek isterler ya da öylece durup beklerler. Dört parmağı olan bu heykellerin yüzlerinde hep masum, meraklı ve şaşkın bir ifade vardır. Sahip oldukları canlı renkler, her zaman umutları olduğunu ve her şeye eğlence ile yaklaştıklarını gösterir. Dünya onlara ne kadar garip görünse de umutlarını asla kaybetmezler.